ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ. ΜΙΑ ΧΑΜΕΡΠΗΣ ΑΠΑTH

Ένα από τα ακλόνητα στοιχεία, κατά τους χριστιανούς, περί της θεϊκότητας του Ιησού Χριστού είναι οι προφητείες περί αυτού και του ερχομού του στον κόσμο αυτόν, οι οποίες είναι γραμμένες στην Βίβλο φυσικά από τους προφήτες του Ισραήλ.

Όπως όμως θα διαπιστώσουμε, με ακλόνητα κι εμείς στοιχεία, όλα εκ της Βίβλου αντλούμενα, πρόκειται περί συνειδητής απάτης, από την μεριά αυτών που έγραψαν τα ευαγγέλια της καινής Διαθήκης. Διότι όπως θα καταφανεί οι προφητείες αυτές ουδεμία σχέση έχουν με τον συγκεκριμένο Ιησού των ευαγγελίων. Όλα τα στοιχεία δε, θα είναι μόνον από την παλαιά και την καινή Διαθήκη.

Όλες οι εκδόσεις της καινής Διαθήκης τονίζουν με παχιά γράμματα τις προφητείες περί Χριστού. Διαθέτουν δε και τις παραπομπές στην παλαιά Διαθήκη. Η μέθοδο έρευνας είναι απλούστατη. Διαβάζει κανείς την προφητεία, όπως αναφέρεται στην Κ.Δ.. Κατόπιν, δια της παραπομπής ανατρέχει στην Π.Δ. και διαπιστώνει, μετά βεβαιότητος, ότι πρόκειται γι’ άλλα αντ’ άλλων. Ότι οι «προφήτες» αυτοί κλαίγονται για τα παθήματα του εδώ και τώρα τους.

Θα ρωτούσε κανείς με το δίκιο του: καλά, εσύ μόνο ο έξυπνος βρέθηκες να ανακαλύψεις αυτή την απάτη. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι που διάβασαν την Βίβλο δεν το πρόσεξαν; Μάλιστα. Ας το εξετάσουμε το ερώτημα αυτό. Τέσσερις κατηγορίες χριστιανών υπάρχουν σε σχέση με το διάβασμα των Γραφών.

Η πρώτη κατηγορία, που αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία των πιστών, δεν έχει διαβάσει, κατ’ αρχήν, ποτέ ούτε μια αράδα από τις Γραφές. Κάποιοι δε απ’ αυτούς που διάβασαν κάτι απ’ εδώ και κάτι απ’ εκεί, απέχουν έτη φωτός από το να διαθέτουν ικανότητες, αναγκαίες και ικανές για τέτοιου είδους παρατηρήσεις. Εξ άλλου οι ίδιες οι Γραφές το λένε: «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».
Η δεύτερη κατηγορία, η οποία διάβασε κάπως περισσότερο, αποτελείται από δύο ομάδες ατόμων. Η πρώτη λόγω της τυφλής πίστης που την διακατέχει, λαμβάνει τοις μετρητοίς όλα τα λεγόμενα, οπότε είναι ανίκανη να αντιληφθεί ασυνέπειες και απάτες. Τα άτομα της δεύτερης ομάδας είναι αυτά που κάτι μυρίστηκαν ότι βρομάει, αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν ούτε καν στον εαυτό τους, από τον «φόβο των Ιουδαίων».
Η τρίτη ομάδα η οποία αντελήφθη την απάτη των προφητειών, προέβη στην ανακοίνώσή τους δια σχετικών βιβλίων (Νίτσε κ.ά.). Πού να βρεθούν όμως αφτιά να τους ακούσουν.

Επί πλέον παρατηρήσαμε ότι οι πιστοί χριστιανοί παρέρχονται, πιθανόν και ασυναίσθητα χωρία των ιερών Γραφών τους, με εντυπωσιακή άνεση και ευχέρεια. Όπως ας πούμε την εξής ιστορία:
Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του θεού της αγάπης παρακαλώ, του Χριστούλη. Μωρέ αυτός δεν ήταν που έλεγε να αγαπάμε του εχθρούς μας! Έλεος κύριε θεολόγε… εξηγήστε μας πριν αποτρελαθούμε, δεν μπορεί κάπου θα σφάλουμε, κάτι παρεξηγούμε.

Έχετε δίκιο αγαπητοί μου αδελφοί, απαντά ο θεολόγος, δεν εννοεί εδώ αυτό που αντιληφθήκατε, και συνεχίζει, πρόκειται για το επιμύθιο της παραβολής των μνων. Είναι παραβολικό, δεν αντιλαμβάνεσθε διότι δεν έχετε καθαρή καρδιά. Δεν τυγχάνετε της χάριτος του αγίου Πνεύματος.
Τους ερωτώ λοιπόν: καλά εσείς είστε ανώτεροι θεολόγοι από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο; Αμέσως λαμβάνω απ’ όλους την ίδια απάντηση: μη γένοιτο, εμείς μπροστά στον μέγιστο των αγίων;; Θα παραδεχτείτε λοιπόν την άποψή του περί του προαναφερθέντος χωρίου; Μα φυσικά απαντούν άπαντες. Απαντούν δε με άνεση περί της παραδοχής τους διότι από τους αθεόφοβους αυτούς ελάχιστοι έχουν ανοίξει βιβλίο του Χρυσοστόμου.

Με την επαλήθευση δε αυτή αποδεικνύονται και ασεβείς, διότι όταν τους διαβάσεις τον Χρυσόστομο να διευκρινίζει ότι προσέξτε δεν είναι παραβολικό το λεχθέν του Χριστού, που λέει «κατασφάξατέ τους έμπροσθέν μου» όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, τότε οι θεολόγοι αυτοί αντί να παραδεχτούν από την μια την άγνοιά τους για τα ζητήματα των ευαγγελίων, κι από την άλλη το ποιόν του θεού τους, επιδεικνύουν πάντοτε συμπεριφορά υβριστική και επιθετική (ομιλώ εκ πείρας).

Και για του λόγου το αληθές ιδού η άποψη του αγίου περί της επιθυμίας του Χριστού προς σφαγή των απειθούντων προς τις εντολές του: «Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107 «… πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασία έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ’ αυτούς οδηγήστε τους εδώ και κατασφάξετέ τους».

Δια του παραδείγματος δε αυτού, ήδη, όπως αντιληφθήκατε, φθάσαμε και στην τέταρτη και σπουδαιότερη κατηγορία αυτών, που λέγαμε, ότι διάβασαν τις ιερές Γραφές. Αυτή των θεολόγων. Η κατηγορία αυτή είναι η μόνη από τις τέσσερις που της αρμόζει κατηγορία. Η δουλειά της είναι να κουκουλώνει όλες τις ατέλειωτες αντιφάσεις, ασυνέπειες και ψευτιές των Γραφών και των διδαχών των πατέρων της εκκλησίας. Θα παραθέσουμε μόνο μιά ενδεικτική, ικανή για να μας διαφωτίσει πλήρως.
Αριθμοί (λα΄. 7) «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».

Σε έκδοση της Βίβλου από την αδελφότητα Θεολόγων « ΖΩΗ» εγκρίσει της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλλάδος , ο Ι. Θ. Κολιτσάρας αποδίδει ερμηνευτικά το νόημα του προαναφερθέντος χωρίου «…και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών..» ( = σκότωσαν μαζί και τους τραυματίες αυτών, μάλλον δε σωστότερα δολοφόνησαν τους τραυματίες αυτών) ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν συγχρόνως και τους βασιλείς των Μαδιανιτών».

Θαυμάστε παρακαλώ ήθος ανθρώπου ασύστολου ψεύτη και συνειδητού διαστρευλωτή, χάριν της απόκρυψης των κτηνωδιών του εκλεκτού λαού του Ισραήλ!!! Θεολόγος ο οποίος στους χριστιανικούς κύκλους θεωρείται κορυφή!! Ιδού το δείγμα της κατακαύσεως της ψυχής του Ευρωπαίου από το πυρ το εξώτερο της ερήμου του μονοθεϊσμού. Ο εξευτελισμός του Έλληνα χάριν του εκλεκτού λαού και του θεού του. Αυτό λοιπόν είναι το θεάρεστο έργο των θεολόγων.

Ξεκινάμε την έρευνα των προφητειών όπως αναφέρονται στα ευαγγέλια με την σειρά.
Ματθ. Α΄ 23 «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο θεός». Ωστόσο λίγο πιό κάτω (Α΄ 25) ο ίδιος ευαγγελιστής αναφέρει για τον πατέρα του Ιωσήφ ότι «και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν».
 Ουδεμία αναφορά υπάρχει στις γραφές όπου να αποκαλείται ο Χριστός Εμμανουήλ. Αλλά θα μου πείτε, με τέτοιες λεπτομέρειες θα ασχολούμαστε τώρα. Επίσης η λέξη «παρθένος» μεταφράστηκε έτσι από την Εβραϊκή λέξη «αλμά», η οποία στην κυριολεξία σημαίνει «νεαρή κόρη» κι όχι παρθένος. Δεύτερη ασυνέπεια λοιπόν μέχρι στιγμής.

Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα είναι πολύ πιο απλό και ξεκάθαρο. Η εν λόγω προφητεία δίνεται από τον Ησαΐα, επί βασιλέως του Ιούδα (νότιο βασίλειο των Εβραίων) Άχαζ. Την εποχή εκείνη ταλάνιζαν τους Ιουδαίους ταυτοχρόνως δυο σοβαρά προβλήματα. Το ένα μάλιστα εκ των δύο ήταν εξαιρετικά βαρύ για τον προφήτη Ησαΐα: ο βασιλιάς Άχαζ τύγχανε ειδωλολάτρης. Όπως και άπαντες οι βασιλείς των Εβραίων οι μετά τον Δαβίδ!!! Γιά του άπιστους όλ’ αυτά περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια στα βιβλία της Π.Δ. Βασιλειών Γ΄ και Δ΄.

Ειδωλολάτρης ο βασιλεύς! Αυτό δεν χωρούσε με τίποτε στο μυαλό του προφήτη. Ιδού πώς περιγράφει η Βίβλος τον βίο και την πολιτεία του βασιλιά Άχαζ: (Βασιλ. Δ΄. ΣΤ΄ 2) «... και ουκ εποίησε το ευθές εν οφθαλμοίς Κυρίου θεού αυτού πιστώς, ως Δαβίδ ο πατήρ αυτού... και γε τον υιόν αυτού διήγεν εν πυρί κατά τα βδελύγματα των εθνών... και εθυσίαζε ...».
Κι όλ’ αυτά (δεύτερο πρόβλημα) όταν το βασίλειο του Ιούδα κινδύνευε και σπαράσσονταν από εμφύλιο πόλεμο. Ο ίδιος ο προφήτης, λίγο πριν, μας πληροφορεί περί αυτού: (Ζ΄ 1) «ο βασιλεύς του Ισραήλ (βόριο βασίλειο των Εβραίων) Φακεέ μαζί με τον βασιλέα του Αραμαϊκού κράτους Ρασείμ πολιορκούν την Ιερουσαλήμ».

Έχοντας λοιπόν ο προφήτης Ησαΐας την βεβαιότητα ότι δεν είναι δυνατόν ένας ειδωλολάτρης βασιλιάς (Άχαζ) να σώσει την ιερή πόλη του θεού, ελπίζει σε κάποιον πιστό απόγονο της γενιάς του Δαβίδ, ο οποίος Δαβίδ ήταν ο τελευταίος πιστός στον Γιαχβέ. Τον μοναδικό και αληθινό θεό.

Ο σωτήρας λοιπόν αυτός θα ήταν ο Εμμανουήλ (υπενθυμίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ουδέποτε ονομάστηκε έτσι από κάποιον). Διότι δυό στίχους πιό κάτω, από την προφητεία περί Εμμανουήλ, ο Ησαΐας λέει στον Άχαζ: (Ζ΄ 16) «διότι πριν ή γνώναι το παιδίον αγαθόν ή κακόν, και καταληφθήσεται η γη, ήν συ φοβή, από προσώπου των δύο βασιλέων». Δηλαδή πριν καλά-καλά μεγαλώσει το παιδί η χώρα του Φακεέ και του Ρασείμ θα καταληφθεί. Εννοείται εδώ η κατοχή των χωρών αυτών από τους Ασσυρίους το 722.

Όπως φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα ο Ησαΐας μιλούσε για πράγματα της εποχής του. Γιά αιώνες ολόκληρους πριν τον Ιησού Χριστό. Επομένως άπαντες οι θεολόγοι που εξηγούν τις χριστολογικές προφητείες και αποδίδουν τα προαναφερθέντα από τον Ησαΐα στον Χριστό, ψεύδονται συνειδητά και ασύστολα.
Δεύτερη κατά σειρά «προφητεία»: (Ματθ. Β΄ 6) «Και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα ουδαμώς ελαχίστη εί εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα. Εκ σου γαρ εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ». Εννοείται ότι αναφέρεται στον Χριστό ο οποίος γεννήθηκε στην Βηθλεέμ.

Εδώ η απάτη κραυγάζει από μόνη της. Οι θεολόγοι, αυτοί οι ασύστολοι ψεύτες, από την μιά ψέγουν τους Εβραίους ότι όχι μόνον δεν δέχτηκαν τον Ιησού ως Μεσσία αλλά ότι και τον σταύρωσαν επί πλέον. Ότι είναι ο μόνος λαός της γης που δεν δέχθηκε τον Χριστό. Κι από την άλλη, επειδή έτσι τους βολεύει, δέχονται την επαλήθευση της προφητείας που λέει ότι ο Χριστός θα ποιμάνει τον λαό του Ισραήλ!!! Κάτι που δεν συνέβη ποτέ, κι ούτε πρόκειται να συμβεί στον αιώνα τον άπαντα, όπως πολύ καλά το γνωρίζουν.

Ας δούμε όμως προσεκτικότερα την δεύτερη αυτή προφητεία που αναφέρεται μέσα στην Π.Δ. (Μιχαίας Ε΄ 1). Στον αμέσως επόμενο στίχο (2) μιλά για την εποχή την πριν από την επάνοδο των Ισραηλιτών από την αιχμαλωσία που υπέστησαν από τους Ασσύριους το 722, και λίγο παρακάτω ο ηγούμενος αυτός (δηλαδή ο Χριστός κατά χριστιανούς) να τι θα πετύχει: (στίχ. 5) «και ρύσεται εκ του Ασσούρ, όταν επέλθη επί την γην υμών και όταν επιβή επί τα όρη υμών». Ολοφάνερα ο προφήτης αυτός μιλά για Μεσσία ο οποίος θα σώσει τον λαό του Ισραήλ από τους Ασσύριους.

Η ολοφάνερη αυτή απάτη αποδεικνύει ότι τα ευαγγέλια γράφηκαν από συνειδητούς ψεύτες, οι οποίοι κατέστρωσαν ολόκληρο σχέδιο για την θεοποίηση του Χριστού. Δηλαδή πρόκειται για οργανωμένη απόπειρα ίδρυσης θρησκείας προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πράγματι αρκετοί ερευνητές του ζητήματος αυτού ξεσκέπασαν την απάτη αυτή και έφεραν στο φως όλες τις αλχημείες των πρωτεργατών της.

Όλη αυτή λοιπόν η φοβερή απάτη ξεσκεπάζεται εντελώς από τον Γεώργιο Ιεροδιάκονο στο βιβλίο του «Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» ΕΚΔ. «Νέα θέσις» 1999. Στο βιβλίο αυτό παρατίθενται όλες ανεξαιρέτως οι αποδείξεις, μέσα από τα σχετικά ντοκουμέντα, για το πώς και το γιατί συνέβη αυτό το καταστροφικό γεγονός για όλη την ανθρώπινη κοινωνία και προ παντός για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ας συνεχίσουμε όμως με τις χριστολογικές προφητείες.

Τρίτη στη σειρά προφητεία: (Ματθ. Β΄ 14,15) «ο δε εγερθείς (Ιωσήφ) παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού νυκτός και ανεχώρησεν εις Αίγυπτον, και ήν εκεί έως της τελευτής Ηρώδου ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος. Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου».

Εδώ η απάτη είναι πλέον σιχαμερή. Πρόκειται για κουτόχορτο. Τροφή για μοσχάρια. Προσέξτε τι λέει το ρηθέν του προφήτη: (Ωσηέ ΙΑ΄ 1) «Όρθρον απερρίφησαν, απερρίφη βασιλεύς Ισραήλ. Ότι νήπιος Ισραήλ, και εγώ ηγάπησα αυτόν και εξ Αιγύπτου μετεκάλεσα τα τέκνα αυτού». Ξεκάθαρα αναφέρεται στους Ισραηλίτες. Στο προηγούμενο κεφάλαιο (Ι΄) ο Γιαχβέ απειλεί τους Ισραηλίτες, λόγω της ειδωλολατρίας στην οποία ξέπεσαν (ένα διαρκές ολίσθημα του εκλεκτού λαού του θεού), με σκληρές τιμωρίες. Εξ ού και το «επερρίφησαν και απερρίφη βασιλεύς Ισραήλ».

Το «εξ Αιγύπτου μετεκάλεσα τα τέκνα αυτού» οι Ευαγγελιστές το μαστόρεψαν σε «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου». Η θρασύτατη αυτή παραποίηση αποδεικνύει ότι οι Ευαγγελιστές ήσαν άτομα αδίστακτα και κακούργα προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους. Επίσης αποδεικνύει ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι απευθύνονταν σε άτομα απαίδευτα και αμόρφωτα. Πράγματι η θρησκεία αυτή απευθύνθηκε στους δούλους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ιδού τα τεκμήρια.

Το μάθημα αρχίζει από το πρώτο ευαγγέλιο, το κατά Ματθαίον (5. 9): «... να μη αντιστέκεστε στο πονηρό (σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις τα ευαγγέλια λένε ακριβώς το αντίθετο), αλλ’ όποιος σε κτυπήσει στο δεξί σαγόνι, να του στρέψεις και το άλλο. Και σ’ εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου άφησέ του και το επανωφόρι. Και όποιος σου επιβάλλει αγγαρεία ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο».

Ποιός μιλάει; Ο ίδιος ο Χριστός. Ο σπείρων τον σπόρον της δουλικότητας. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα το γιατί οι Εβραίοι, όχι μόνον δεν τον αναγνώρισαν ως μεσσία, αλλά, τον μισούσαν θανάσιμα.
Δηλαδή τον καιρό που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν υπό Ρωμαϊκό ζυγό, και αγωνίζονταν για την ελευθερία τους, πραγματοποιώντας επαναστάσεις (αναφέρουν τέτοιες και τα ευαγγέλια), αυτός τους δίδασκε δουλικές συμπεριφορές! Καημένοι Εβραίοι πόση διαβολή και συκοφαντία δεχθήκατε από τους χριστιανούς για την υπερήφανη στάση σας υπέρ της ελευθερίας από τον Ρωμαϊκό ζυγό.

Πώς να μην τρελαίνονταν οι άνθρωποι, όταν, την ώρα που πάλευαν να ελευθερωθούν από τον ζυγό του Καίσαρα, ο Ιησούς τους συμβούλευε «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι». Όταν ο Θευδάς και ο Ιούδας (όπως αναφέρουν τα ίδια τα ευαγγέλια, Πραξ. 5. 34) επαναστάτησαν και σκοτώθηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους. Γιατί να απορούμε που ο Πιλάτος δεν ήθελε να τον σταυρώσει. Γιατί να σταυρώσει κάποιον που έριχνε νερό στον μύλο του.

Ο σπόρος του Χριστού έπιασε τόπο, έπεσε σε γόνιμο έδαφος: (προς Ρωμαίους, 13. 1) «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν... Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν... Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».

Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».

Την καλλιέργεια της δουλικότητας όμως την ανέβασαν σε υψηλώτερα επίπεδα οι λεγόμενοι Πατέρες της εκκλησίας. Ας ακούσουμε έναν από τους μέγιστους. Θα μιλήσει ο Χρυσορρήμων άγιος. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535 (εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980): «Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξη ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».

Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου... Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».

Αυτήν την συμμορία των αρχιερέων της δουλικότητας διάλεξε η πολιτεία του εκτρώματος αυτού που λέγεται Ελληνικό κράτος, για να τους ανακηρύξει προστάτες της παιδείας του!!! Κι εμείς όλοι που διαμαρτυρόμαστε, γι’ αυτό το απαράδεκτο αίσχος, να θεωρούμαστε παλαβοί, ασεβείς και αγενείς και να εξαναγκαζόμαστε να διευκρινίζουμε τα ηλίου φαεινότερα! Αλλά ας συνεχίσουμε.

Τέταρτη «χριστολογική» προφητεία: (Ματθ. Β΄ 16) «τότε ο Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω (η διαβόητη σφαγή των νηπίων). 17 τότε επληρώθη το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος. 18 Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν».

Για να εκπληρωθεί λοιπόν μιά προφητεία πήγαν τόσα και τόσα παιδάκια αδιάβαστα. Χάριν μιάς λεπτομέρειας επί της ελεύσεως του θεού της αγάπης! Πόσο φρικιαστική απαρχή!
Ποιά όμως είναι η αλήθεια; Εδώ πρόκειται για απίστευτο είδος απάτης. Διότι πρόκειται ακριβώς περί του αντιθέτου. Μάλιστα! Πρόκειται για την αναγγελία της σωτηρίας του λαού του Ισραήλ από τον Γιαχβέ εκ της αιχμαλωσίας που υπέστη από τους Βαβυλώνιους!!!

Πώς είπατε; Ότι δεν είναι δυνατόν να έφτασε η απατεωνιά των Ευαγγελιστών σε τέτοιον απίστευτο βαθμό; Για να δούμε αν έφτασε.
Η προφητεία λοιπόν αναφέρεται στον Ιερεμία κεφ. ΛΗ΄ 15. Στο κεφάλαιο αυτό ο Ιερεμίας από τον 1ο μέχρι τον 14ο στίχο προλέγει πώς ο Γιαχβέ θα επαναφέρει και θα αποκαταστήσει τους Ισραηλίτες στην γη της επαγγελίας από την Βαβυλώνα. Στον 14ο στίχο λέει: «μεγαλυνώ και μεθύσω την ψυχήν των ιερέων υιών Λευί, και ο λαός μου των αγαθών μου εμπλησθήσεται». Στον αμέσως επόμενο στίχο (15) ο οποίος περιέχει την υποτιθέμενη προφητεία, περιγράφει την άθλια κατάσταση των Ισραηλιτών, κάπως λογοτεχνικά, ώστε αμέσως μετά στον 16ο στίχο να αναγγελθεί πανηγυρικά η σωτηρία του.

Ας το διαβάσουμε. 15 «ούτως είπε Κύριος, φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνου και κλαυθμού και οδυρμού. Ραχήλ αποκλαιομένη ουκ ήθελε παύσασθαι επί τοις υιοίς αυτής, ότι ουκ εισίν». 16 «ούτως είπε Κύριος, διαλειπέτω η φωνή σου από κλαυθμού και οι οφθαλμοί σου από δακρύων σου, ότι έστι μισθός τοις έργοις, και επιστρέψουσι εκ γης εχθρών, 17 μόνιμον τοις σοις τέκνοις».
Γιατί όμως Ραχήλ και Ραμά; Είναι η μητέρα των Ιωσήφ και Βενιαμίν (Γεν. ΛΕ΄ 16-19), η μητέρα του πατριάρχη του λαού του Ισραήλ, η οποία θάφτηκε στην Ραμά. Η Ραχήλ δηλαδή συμβολίζουσα τον λαό του Ισραήλ.

Δεν θα ασχοληθούμε με τις υπόλοιπες χριστολογικές προφητείες επειδή το άσχετον και το απατηλόν τους καθόλου δεν υπολείπεται των προαναφερθεισών. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από μια καινή διαθήκη, με παραπομπές στην παλαιά, για να διαπιστώσει κανείς του λόγου το αληθές.

Δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς κατά πόσο ιερή και θεόπνευστη μπορεί να θεωρηθεί μιά γραφή όταν βασίζεται στην σε τέτοιες αδιάντροπες , απροκάλυπτες και ασύστολες απατεωνιές. Ιδού τα αμαρτήματα της πίστεως. Ιδού τι είδους άνθρωποι σκάρωσαν την θρησκεία αυτή. Αλλά και σε τι είδος ανθρώπους απευθύνθηκε.

Για την απάντηση του τελευταίου ερωτήματος θα δώσουμε τον λόγο στον αρχιαπατεώνα Απόστολο Παύλο: «Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοι είσθε σεις που ο θεός κάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν (κανένας άνθρωπος ποτέ στην οικουμένη των ανθρώπων δεν αποπειράθηκε να διαβάλλει την ευγένεια, του οποιουδήποτε είδους, με θρησκευτικό τρόπο, πλην του ανάγωγου αυτού Παύλου), αλλά εκείνους που ο κόσμος θεωρεί μωρούς εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον αδιάλεξε ο θεός, δια να καταισχύνη του δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν»


http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=212